….. Եվ վառարանում կայծկլտացող փայտածուխի նման, մի հուշ,
աչքի առաջ, կայծ-կայծ է լինում՝ խենթացած ու կրակվող զույգ աչքերի նման… Քո՜ աչքերի
պես, որ նայում էին այնքան զգույշ, մեղմիվ ու նրբությամբ՝ խորքում թաքցնելով ներքին
փոթորիկն ու հրդեհը… Եվ վառարանում բորբոքվող փայտակոճղի նման մի հուշ, ծանր ու մեծ, նստում է աչքի առաջ ու պատմում մեկ օրվա (թերևս մեկ ամբողջ կյանքի) պատմություն, նման մի հին ու բարի հեքիաթի՝ արքայազնի մասին, որն ապրում է հեռու՜ հեռվում՝ յոթը սարից անդին….
…. Ու նորից ու նորից, վառարանում բորբոքվող կրակը այս ու այն կողմ է թռչում, ու փայտփորիկի նման թառում աչքի առաջ՝ անընդհատ թկթկացնելով նույն վերքի վրա՝ նույն ցավը փորելով մինչև արյունոտվելը՝ որ մատաղի նման պիտի թափվի ու թշշա այն կրակի վրա, որ վառվում է մեր հեթանոս սիրո վառարանում…
12. 01. 2016 թ.
ՄԱՍՐԵՆԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий