******************
Պաղ միայնության գիշերամիջում ջանասիրաբար հովացնում եմ ես այրվող վերքը իմ, որը ծնվել է դեռ երեկ, սակայն` հին է հնագույն.....
Անքուն խավարի ծանծաղուտներում կորցնել եմ փորձում անտիկ ցավը այս, սակայն ինքս եմ կարծես մոլորվում (ճիշտ են ասում թե` փոս փորողն ինքն է մի օր փոսն ընկնում....) : Չվախենալով միշտ թանկ համարվող հնության փոշու անդարձ կորուստից, ես մաքրում եմ այն` հավատ տածելով ներսից ճառագող լույսի հրաշքի գոյությանն անգո..... Գուցե սխալ է, կամ մոլորություն անցած մթի մեջ կանթեղ փնտրելը. նոր ուղի է պետք..... Բայց ես նման եմ մի հնէաբանի, մի անբուժելի հնապաշտ մարդու, որ հնությունն է պաշտում գինու պես, և կամ պատմության, թեկուզ և հուշի, կամ էլ հնագույն սուրբ տաճարի պես, որի խորանում անվերջ աղոթք է մրմնջում տենդով` աշխարհին անհայտ, լոկ իրեն հայտնի` հնացած, մաշված, փոշոտված աղոթք, որի փոշու մեջ հազիվ նշմարվող մոմի լույսն ահա վախից դողում է իր վրա դրված թեթև աղոթքը վեր բարձրացնելու ծանր հոգսի տակ.... Եվ ծանրությունից սպառնում է ինձ սպառվել շուտով` իր վշտայրումի արցունքակաթիլ ինքնավերացման մթան սարսափով.....
Հեթանոս է նա իր հնության մեջ, և քիրստոնյա` խիստ պահանջներում` լուռ համբերությամբ ցավը կրելու և մի նորահայտ, նորանկախ աղանդ` մեն իրեն հայտնի հիմար ու դատարկ համառությամբ բութ...... Կպչուն է, ծակող, նաև լպրծուն, ողորկ, ժայռեղեն...... Բայց իմն է, ավաղ, և փախչել և կամ կորցընել նրան չեմ հաջողեցնում.... և որովհետև թերևս ինքն ինձ ավելի լավ է ճանաչում գուցե հետախույզի պես, քան թե ես` իրեն....
Ախ, ու՞ր էր թե մի վրձնահարվածով, կամ ելևէջով մի հոգետաղի և կամ լրումով ու փոթորկումով արյունոտ տողի, դուրս գար, վերջանար, սպառեր իրեն, անդարձ հեռանար և ինքնակամ կորչեր ծանծաղուտներում սևացած մթի......
Իսկ նա.... Իսկ նա աղոթքի բեռան տակ կքած այս մոմի նման ինչքան էլ իրեն սպառի` դարձյալ ապրում է, միայն այս անգամ արդեն` մեկ այլ ձևի մեջ, որ և ծանր է ու անմեկնելի առավել` քան կար, քանզի մոմի պես ձևափոխվելով` լոկ դադարում է, թեկուզ և շատ թույլ` հազիվ նշմարվող լուսարձակումից և դառնում նստվածք.......
15.02.2014թ.
ՄԱՍՐԵՆԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий