Արցախյան զրույց

Հետաքրքիր է, երբևէ փորձե՞լ եք տնտղել հին տպավորությունները: Մի տեսակ երջանկության նման բան է ստացվում: )) Թվում է՝ ժամանակի հետ խաղ ես անում, թվում է՝ ժամանակի գլխին խաղ ես խաղում )) Ա՛յ, օրինակ ես, ու օրինակ հիմա, նորից Արցախն եմ հիշել, էն տաք ու անուշ օրերը, որ շատ հեռու ու տարբեր են այսօրվանից: Էն տաք օրերը, որ արևից այրվելով ու մարդկանցից ջերմանալով, հիացմունքն աչքերումդ ու  ասես աշխարհը գրկած, ասես աշխարհը՝ քոնը, վայելում ես այն հրաշք գիտակցումը, որ Հայ ես, որ բախտդ բանել է ծնվելիս.... ))) Դե արի՜, ու մի հպարտացի, արի ու մի գոռա աշխարհի երեսին, մի գոռա սահմանից այն կողմ ապրողներին թե՝ ջիջի՜լ, ես հայի զավակ եմ, իսկ դուք՝.... Էհհ, իրենց դարդն իրենց, իսկ ես իմ 

երջանկությունն ունեմ, էն, որ դեռ երեկվա կրակոցի տակ մեծացած երեխան այսօր արդեն հող է պահում, իր գցած արմատով, իր սիրով, իր հայ լինելու ամուր ու կուռ գիտակցումով: Դե արի՜, ու մի խենթացի էն մտածումից, որ քոնն է այս ամենը՝ այս աննյութ հարստությունը, այս ծագումը.... Դե արի, ու թե կարող ես՝ մի՜ գժվի, երբ աչքերիդ առաջ Գանձասարն է վեր առնում իր հզոր թևերը երկնքի սիրտը մխրճած, վեհ, հպարտ. ո՞վ կարող է իրեն կտրել իր հողեղեն և երկնային արմատներից..... Դե արի, ու մի մանկացի չարաճճի ու կայծկլտացող այն մանկան աչքերին նայելիս, որ ֆոտոխցիկդ տեսնելով` կանգնում է թե՝ ինձ էլ նկարի՜՜.... ))) Դե արիի, ու մի կարոտի այդ գժուկին..... )))) Դե արի՜, ու դիմացի կարոտին այդ գժուկի.... Թե կարող ես՝ դիմացի՛ր նաև այն հպարտությանն ու ցավին, որ ապրում ես, երբ կանգնում ես նույն այդ՝ դեռ տաք ու արյունոտ հողին... Դե դիմացի՛.... Թե հայ ես՝ կդիմանաս..... Հետո կլինես բաց թանգարան Շուշիում, կքայլես նրա հին փողոցների խորհրդավորության մեջ, կլսես կրակոցները, ու այդ կրակոցների տակ հաստատ ականջիդ կհասնեն հարազատ արյան ու սրտերի զարկերը, որ երբևէ հնչել են.... Ակամա քո ներսում մի զրույց կծավալվի այդ հողն ազատած հայորդիների հետ, ակամա կմտաբերես ինչ-որ դրվագներ, որ լսել ես նրանց ընկերների պատմածներից, ու նորից ափսոսանքը կծվարի սրտումդ... Ի՜նչ տղերք ենք կորցրել..... Հետո ակամա աղոթքը քեզ կտանի Ղազանչեցոց եկեղեցու կամարների տակ առանձնանալու... Մի պահ կկորես արձագանքի գրկում, մի պահ կվերանաս.....  Հետո քայլերդ քեզ կտանեն Ջդրդուզ... Կկանգնես ձորի պռնկին, ու քեզանից անկախ մի թարմություն, վախի ու ազատության հետ կլցվի ներսդ, մի աներևակայելի հիացմունքից հայացքդ կկախվի ձորի մեջ, ու կհասկանաս, որ երկար նայելը վտանգավոր է.... Հետո կնստես մի քարի, ու երկար-երկա՜ր կզրուցես քո հետ.... Մի տեսակ կսկսես տնղել ներսդ, աշխարդ կմաքրես քաղաքակրթության փոշուց, ու կրկնակի լցված, բազմակի երջանիկ կվերադառնաս՝ ապրելու նոր ուժերով գոտեպնդված....
Դե արի՜ ու մի կարոտի էդ գժուկին.... ))))))

ՄԱՍՐԵՆԻ