…. Այսօրը տարբերվում է կյանքումս ապրած բոլոր օրերից, և
երբեք չի կրկնվի… Զինվորի քույր եմ այլևս…. Այսօրը տարբերվում է, այսօրվա հուզմունքը,
ապրումը, կարոտն ու հպարտությունը շա՜տ ուրիշ են՝ խորը, մի տեսակ անզուսպ, չենթարկվող,
համառ, իր ետևից կանչող-տանող…. Այսօրը ուրի՜շ է, շա՜տ ուրիշ, նմանը չի եղել ու չի
լինի… Այն տարբերվում է բոլոր օրերից, որ երբևէ կապրեմ… Այսօր ես քեզանով ապրելու նոր
մեկնարկ եմ տվել իմ կյանքին…. Ծնվեցիր՝ ուրի՜շ էր, քայլում, վազվզում էիր՝ ուրի՜շ էր,
խաղում էինք՝ ուրի՜շ էր, իմ մանկության մեջ ես մե՜ծ էի քեզանից, այնքան, որ կարող էի
քեզ գրկե՜լ… Մե՜ծ էի… )) Դու էլ ես ուրիշ այսօր, մեծացել ես, մի գիշերում ես մեծացել,
մեկ ակնթարթում փոխվեցիր եղբայրս, հասունացար մեկ ակնթարթում…. Այսօր բոլորիս աչքերն
ուրի՜շ փայլով էին փայլում, ուրի՜շ կարոտ է խեղդվում կոկորդում, որ ժպիտը դեմքից ցած
չիջնի… Այսօրը ուրի՜շ է՝ նմանը չկա….
Այսօրվանից նոր մեկնարկ եմ տվել կյանքիս … Թու՜նդ, մի տեսակ
հայկական, մի տեսակ լեռնոտ, մի տեսակ՝ պնդացնող, ու անհանգիստ թպրտացող սիրտս այսօրվանից
սկսած այլ կերպ է զարկելու զինվորի աղոթք շշնջալիս, ամեն գիշեր քուն մտնելիս ու արթնանալիս….
Այսօրվանից միտքս սևեռվելու է սահմանի այն հատվածին, որտեղ դու ես կանգնած՝ հո կրակոց
չկա՞…. Այսօրվանից ամեն առավոտ քեզ արդեն մտքում եմ բարի լույս ասելու, ու քնելուց
արդեն կմտածեմ՝ տեսնես ի՞նչ ես արել այսօր, ո՞նց ես, ի՞նչ ես մտածում արթուն պառկած…և
մի հոգատար ու մեղմ, քույրական ժպիտ աչքերումս՝
կասեմ՝ քնի՜ր եղբայրս, այս գիշեր ես եմ քունդ հսկելու իմ անդադար աղոթքներով…. Այսօրը
երկու տարի է ձգվելու… Քեզ բարի ծառայություն, զինվո՛րս… Արդեն ուրի՜շ վստահությամբ եմ համակվել....
16. 01. 2016 թ.
ՄԱՍՐԵՆԻ
