Նորից խենթացումի իմ աշունն է եկել... Խենթացում է եկել նորից... Կրկին մի խենթ եմ ես.... Երազել եմ ուզում անվերջ ու անդադար, շոշափել եմ ուզում, խենթի~ նման, անշու~շտ, երազանքը իմ նոր....
Կրկին Խենթացումի իմ գույներն են ներկել աշխարհն այս մոխրագույն, նաև՝ փոշոտ, ի՞նչ խոսք...
Ու ներկում եմ էլի երազներն իմ վայրի՝ գույներով վայրի բնության... Ու ներկվում եմ նորից երանությամբ՝ ի~մ հորինած ստի, իմ անկաշառ վախի երանգներով հազար, ու բարությամբ անչափ. սիրո~ չափ բարի բարությամբ մի մատղաշ...
Նորից հիացումի իմ աշունն է եկել... Ու եկել է նորից ողողելով ներսս այն հիացմամբ լուսե, որ կարող է լինել վաղ առավոտվա ճառագայթում միայն, որ դեռ չի հասցրել բախվել երկիրն՝ բեկվել....
Նորի~ց, նորի~ց աշունն է իմ եկել... Հե~յ, ո՞վ կա այդտեղ՝ սաղարթներում քո տաք ու գույներում հազար, փայլփլուն ու լուսե անձրևներում քո մեղմ, վարարումիդ մեջ խենթ...
Ո՞վ կա այդտեղ: ասա՛...
ՄԱՍՐԵՆԻ
Պարո՛ն, թու՛յլ տվեք, խնդրեմ, վերծանել Ձեր ոտնահետքերը....
